Het schilderij is een intieme weergave van Marchesa Elena Grimaldi Cattaneo, geïnspireerd op het originele werk van Anthony van Dyck. André Romijn heeft de essentie van de stijl van Van Dyck vastgelegd en tegelijkertijd zijn eigen interpretatie aan het kunstwerk gegeven.
Romijns weergave respecteert de delicate balans van licht en schaduw waar Van Dyck bekend om stond, met een focus op de stralende teint van de Marchesa en de subtiele zachtheid van haar gelaatstrekken. De warme tinten en zachte kleurgradaties geven haar huid een fluweelachtige kwaliteit, terwijl de ogen, die de kijker recht aankijken, een diepte hebben die een complexe persoonlijkheid of innerlijk leven suggereert.
De penseelvoering is zelfverzekerd en suggereert Romijns vaardige hand en zijn bedrevenheid in het vertalen van de grootsheid van de oude meesters naar eigentijdse weergaven. De stof van haar kleding en de versieringen in haar haar zijn minder gedetailleerd weergegeven, zodat het oog van de kijker zich kan richten op het gezicht van de Marchesa, dat het middelpunt van de compositie vormt.
Wat opvalt in deze interpretatie is Romijns vermogen om de historische kloof te overbruggen en een stuk af te leveren dat zowel ouderwets als fris aanvoelt. Het is een bewijs van de tijdloosheid van Van Dycks onderwerp en de blijvende aantrekkingskracht van portretkunst.
